یک درس مهمی که من از جریان گوشی ام گرفتم این بود که: در تله عصبانیت نیفتم.
وقتی مساله ای پیش می آید و دو نفر یا بیشتر عصبانی می شوند :
-حرف هایی که گفته می شود از روی خشم است و ذره ای در آن منطق وجود ندارد.
-حرف هایی می شنوم که خوشایندم نیست.هر چقدر هم طرف من در خشم گفته باشد اما در ذهن من شاید بماند و حس بدی ایجاد می کند.
-حرف هایی می زنم که ممکن است از سر خشم از دهنم بپرد یا در گرماگرم بحث، رازی، سری و چیز مگویی را بگویم که دردسر بعدی ام بشود.
-99 درصد حرفهایی که در خشم گفته می شود بعدا هم پشیمان می شوی از گفتن شان هم پشیمانت می کنند.
-در خشم اصلا زبان به حرف خوش نمی چرخد و حتی حرف ساده هم با کنایه و ناراحتی و تلخ گفته می شود.
برای این همه تلخی ناشی از گفتمان هنگام خشم، من تصمیم گرفتم که سعی کنم خودم را کنترل کنم و تا جایی که می شود در خشم با کسی وارد گفتمان نشوم.